سالمندی یک فرآیند طبیعی و اجتناب‌ناپذیر زندگی است که با تغییرات جسمانی، اجتماعی و روانی همراه می‌شود. سلامت روان در این دوره اهمیت ویژه‌ای دارد، زیرا کیفیت زندگی سالمندان تا حد زیادی به احساس آرامش، امید و رضایت درونی وابسته است. در دوران سالمندی، فرد ممکن است با مسائلی مانند بازنشستگی، کاهش نقش‌های اجتماعی، احساس تنهایی، از دست دادن همسر یا دوستان و کاهش استقلال فردی مواجه شود. این عوامل می‌توانند زمینه‌ساز اضطراب، افسردگی و کاهش اعتماد به نفس شوند.

با این حال، سالمندی لزوماً مساوی با افت کیفیت روانی نیست. بسیاری از سالمندان با داشتن مهارت‌های سازگاری، می‌توانند از این دوران به عنوان فرصتی برای بازنگری در زندگی، انتقال تجربه به نسل‌های بعدی، و تمرکز بر فعالیت‌های معنوی یا هنری استفاده کنند. تقویت روابط اجتماعی و خانوادگی، شرکت در گروه‌های همسالان، فعالیت‌های ذهنی مانند مطالعه، نوشتن خاطرات یا یادگیری مهارت‌های جدید، و همچنین حمایت‌های عاطفی از سوی خانواده و جامعه می‌تواند نقش مهمی در افزایش احساس ارزشمندی و کاهش مشکلات روانی داشته باشد.
از دیدگاه علمی، سلامت روان سالمندان نه تنها مانع بروز بیماری‌های روان‌شناختی می‌شود، بلکه بر سلامت جسم نیز اثرگذار است. افسردگی یا اضطراب می‌تواند سیستم ایمنی را تضعیف کند و خطر ابتلا به بیماری‌های جسمی را افزایش دهد. بنابراین، توجه به مشاوره روان‌شناختی، آموزش مهارت‌های مقابله با استرس، و ایجاد محیطی شاد و امن برای سالمندان، یک ضرورت در مراقبت‌های دوران سالمندی است.

تهیه کننده : دکتر روح اله زاهدیان عضو هیات علمی گروه علوم اعصاب دانشکده علوم و فن آوری های نوین پزشکی