بازگویی امن: در روش‌هایی مانند «مواجهه درمانی»، از شما خواسته می‌شود که داستان آن رویداد ترسناک را بارها و بارها، با تمام جزئیات، در یک محیط کاملاً امن بازگو کنید. 

در ابتدا سخت است، اما با هر بار بازگویی، واکنش فیزیکی بدن شما (تپش قلب و استرس) کمتر و کمتر می‌شود. در واقع، شما به مغزتان یاد می‌دهید که «یادآوری این خاطره، دیگر خطرناک نیست».

ایجاد یک پایان جدید: پس از اینکه واکنش فیزیکی ضعیف شد، مرحله‌ی جادویی شروع می‌شود: شما یک «روایت» یا «پایان» جدید برای آن داستان می‌سازید. شما یاد می‌گیرید که آن رویداد، کل داستان زندگی شما نیست، بلکه فقط یک فصل از آن بوده که اکنون به پایان رسیده است.
جالب است بدانید که مرکز ترس مغز (آمیگدال) به طور شگفت‌انگیزی به مرکز پاداش (دوپامین) مغز متصل است. این اتصال به ما اجازه می‌دهد تا تجربیات مثبت جدید را یاد بگیریم و آن‌ها را روی الگوهای قدیمی ترس «سوار» کنیم.

این پیام علم برای شماست: ترس‌های شما دائمی نیستند. مغز شما برای تغییر و التیام طراحی شده است. شما این قدرت را دارید که فیلم‌نامه‌ی واکنش‌های خود را بازنویسی کنید و کنترل را دوباره به دست بگیرید.

حسین صوفی احمدی دانشجوی دکتری علوم اعصاب دانشکده علوم و فن آوری های نوین پزشکی